Fetvaja e Ibn Sehmanit, Gylenizmi dhe dobësimi i përkatësisë identitare
Historia islame e shekullit të fundit ka qenë shpesh e ngarkuar me përçarje të brendshme, të cilat kanë ardhur jo vetëm nga presioni i jashtëm, por edhe nga një metodologji e trashëguar. Një nga nyjet më të errëta në këtë histori është fetva e Ibn Sehmanit (1912), dijetari nexhdit që i dha legjitimitet teologjik dinastisë Al Saudve për të luftuar Perandorinë Osmane dhe për të lidhur aleancë me Britaninë kundër saj.
Në këtë fetva, armiku më i madh nuk shihej si pushtuesi kolonial, por myslimani që nuk pranonte interpretimin e ngushtë të kësaj metodologjie. Osmanët kështu u konsideruan si të devijuar dhe u shpallën më të rrezikshëm se çdo fuqi perëndimore. Kështu, metoda e tekfirit u shndërrua në një mjet politik, që i lejoi Saudët të justifikonin luftën kundër tyre dhe të kërkonin ndihmën e britanikëve qoftë edhe në një mënyrë subkoshenciale Në botën islame, paqëndrueshmëria dhe përçarjet e brendshme shpesh nuk vijnë vetëm për shkak të pushtuesve apo ndikimeve të jashtme, por prej defekteve metodologjike që teoritë dhe fetvat e brendshme prodhojnë. Një nga këto defekte më të rëndë ,që ka sjellë pasoja është fetva e Ibn Sehmanit dhe trashëgimia që vijon prej saj pra një koncept i ngushtë që shpesh e prioritizon betejën me “të devijuantët myslimanë brenda korpusit të besimit” dhe e racionalizon, justifikon pajtimin me jashtmin.
