Ndërsa Gaza është rrafshuar, I.zraeli vazhdon me nxitim spastrimin etnik të Bregut Perëndimor
Ndërsa kolonët izraelitë po i dëbojnë palestinezët nga toka e tyre përmes dhunës, një dëbim tjetër, më i qetë, vazhdon përmes burokracisë dhe ligjit.
Nga Amira Hass “Haaretz”
Ndërsa forca goditëse e Yesha-stan (që kombinon Yesha, akronimin zyrtar për Judenë, Samarinë dhe Gazën, me prapashtesën -stan që i ngjan shtetit), po kryen me përkushtim misionet e saj në Bregun Perëndimor, duke dëbuar sa më shumë palestinezë nga tokat e tyre, një tjetër dëbim më pak i zhurmshëm po ndodh larg vëmendjes së mediave.
Dhuna e saj nuk ushtrohet me shufra hekuri apo municione të vërteta, por me urdhra dhe rregullore të hartuara nga ekspertë ligjorë pa emër dhe të veshur mirë, të nënshkruara nga gjeneralë ushtrie, dhe të miratuara nga Gjykata e Lartë e Izraelit.
Ky transferim i popullsisë njihet më mirë me emrin Zona e Dallimit: një zonë e gjerë prej rreth 320.000 dunamësh (gati 124 milje katrorë) që shtrihet midis barrierës ndarëse brenda Bregut Perëndimor dhe Vijës së Gjelbër - e hapur për izraelitët dhe e mbyllur për palestinezët.
Izraelitët dhe turistët janë të lirë të lëvizin atje sipas dëshirës dhe të zgjerojnë vendbanimet e tyre periferike, të cilat janë të paligjshme sipas ligjit ndërkombëtar. Për palestinezët që jetojnë në territorin e pushtuar nga Izraeli në vitin 1967, kjo zonë kryesisht rurale është rezervuari i tyre natyror i tokës, që tani është shtyrë akoma më përtej.
Pakicës - fermerët nga fshatrat midis Qalqilya dhe Ya'bad, të cilëve u ishin dhënë leje hyrjeje - u ndaluar që prej dy viteve të fundit të hyjnë në tokat e tyre. Pas peticioneve nga grupi izraelit i të drejtave të njeriut, HaMoked, disa fermerë morën së fundmi leje vetëm për dy ose tre ditë mbledhje ullinjsh.
Por edhe ata që shkuan u penduan shumë shpejt: zemrat e tyre u thyen kur panë pemët e thara dhe pemishtet e lëna pas dore prej kohësh. Kur ekspertët e vërtetë të politikës izraelite - palestinezët, e majta dhe organizatat e të drejtave të njeriut - paralajmëruan në fillim të viteve 2000 se barriera ndarëse ishte projektuar qëllimisht për të pushtuar më shumë tokë pjellore, zyrtarët shtetërorë përvëluan sytë dhe u tallën: “Ne të duam sa më shumë tokë që të jetë e mundur dhe me sa më pak palestinezë që të jetë e mundur? Hajde tani. Nga e morët këtë ide? Siguria është shqetësimi ynë i vetëm!”.
Ndërkohë, grabitësit e Yesha-stanit ngrenë karvane piratësh dhe vathë bagëtish vetëm pak metra larg ullishtave palestineze, dhe më pas pretendojnë se korrja përbën një kërcënim për sigurinë. Prandaj, pretendojnë se është e drejta e tyre e “dhënë nga Zoti” që t’i sulmojnë vjelësit derisa t'i përgjakin gjak.
Ndërkohë, shteti i Izraelit e dënon popullsinë palestineze që e pushtoi në vitin 1967 me një fat të përhershëm si qytetarë pa të drejta, duke e trajtuar si një vepër të dënueshme qasjen në çdo pus uji, treg apo tur vizitash të organizuar në Zonën C, e cila është e përcaktuar në mënyrë artificiale.
Në Zonën Seam - Zona C në katror - kufizimet janë aq të ashpra, saqë disa mijëra palestinezë që jetojnë në fshatra të bllokuar brenda saj, mund të banojnë në shtëpitë e tyre vetëm nëse Izraeli lejon që t'u lëshojë leje të posaçme.
Kohët e fundit, banorët e tre fshatrave në veriperëndim të Jerusalemit - Beit Iksa, Nabi Samëil dhe Khalaila - iu shtuan kësaj popullsie të bllokuar. Për ta, ky nuk është një ndryshim dramatik dhe ka pak rëndësi, sepse ata prej kohësh janë shkëputur plotësisht nga të afërmit, miqtë dhe vendet e tyre të punës.
Prej 20 vjetësh ata janë përballur me kufizime të ashpra në lëvizje dhe ndërtim. Dikur, një zonë e gjallë i lidhte këto fshatra me njëri-tjetrin dhe me fushat dhe pemishtet e tyre. Tani, ajo është “spastruar” nga palestinezët dhe është aneksuar de facto nga Izraeli.
Megjithatë, sot, banorët e këtyre tre fshatrave duhet të marrin edhe lejen e autoriteteve izraelite thjesht vetëm për të jetuar në shtëpitë e tyre. Disa qindra palestinezë nuk ia kanë dalë të marrin leje të tilla; ndërsa disa dhjetëra të tjerëve u është thënë se nuk do t'i marrin kurrë.
Duke ndjekur me përpikëri urdhrat nga lart, burokratët izraelitë do të vendosin se kujt do t'ia heqin lejen në të ardhmen, duke qenë tërësisht të lirë të shpikin "kushte të reja banimi" sipas nevojës. Ky është një dëbim i qetë dhe i vazhdueshëm, që zhvillohet nën radarin e mediave dhe opinionit publik.
Kjo ndihmon edhe në shpjegimin e arsyes, përse shumica e izraelitëve nuk janë vërtet të tronditur nga dëbimet e përgjakshme dhe të pakufizuara të kryera nga “të dërguarit e të Plotfuqishmit”, dhe pse ata nuk po mbushin rrugët në shenjë proteste për të ndaluar këtë fushatë spastrimesh etnike.
Në fund të fundit, të gjithë mbështesin një bollëk pasurish të paluajtshme për hebrenjtë.