Ben Blushi: Produkti i vjetër i sistemit të ri/ Dosja e skandaleve dhe hijet e komunizmit që e ndjekin
Figura e Ben Blushit në jetën publike shqiptare karakterizohet nga dritëhijet e shumta: le të themi “drita” e letërsisë dhe hija e skandaleve. Por me kalimin e viteve, hija është trashur, duke e shndërruar atë në një simbol të asaj që shumë analistë e quajnë “politikanë të modeluar në logjikën e vjetër të sistemit” një përzierje e ambicies, privilegjit dhe korrupsionit moral që i mbijetoi komunizmit dhe u riciklua në tranzicion. E kaluara e tij familjare dhe formimi brenda strukturave të elitave të dikurshme komuniste shpesh përmenden si shpjegim për arrogancën dhe përdorimin manipulativ të pushtetit.
Në çdo hap të karrierës së tij pas viteve ’90, Blushi është shoqëruar nga skandale të përfolura në media, konflikte interesi, përfitime financiare të dyshimta dhe dyshime për privilegje të fituara pa meritë. Një nga goditjet më të forta erdhi nga ish-drejtuesi i LIBRA-s, Neritan Seferkolli, i cili e akuzoi publikisht për përvetësim fondesh, përdorim të parave të partisë për interesa personale dhe drejtim autoritar “si në kohët e vjetra”. Këto deklarata krijuan perceptimin se Blushi nuk ishte thjesht një politikan i dështuar, por një figurë që riprodhonte logjikën e kontrollit, ambiguitetit dhe mungesës së transparencës tipare të regjimit të kaluar ateist.
Në botën e mediave, Blushi u fut sërish në një zinxhir polemikash. Roli i tij në Top Channel u përmbyt nga zëra për paga të majme, përfitime të jashtëzakonshme financiare dhe marrëdhënie të tensionuara me pronarët. Shifra prej 250 mijë eurosh në muaj, e raportuar në media si pagë personale, u bë simbol i abuzimit dhe luksit që përputhej ironikisht me profilin e një ish-ideologu të së majtës socialiste. Publikimi i databazës së pagave nuk solli qartësi absolute, por i shtoi dyshimet mbi mënyrën se si Blushi përdorte pozicionet mediatike për përfitime personale. Përveç kësaj, emri i tij është përfolur shpesh lidhur me dyshime mbi përfitime nga koncesionet e inceneratorëve, lidhje me pasuri të paluajtshme në Dardhë dhe Dhërmi, si dhe marrëdhënie të dyshimta me fonde publike dhe projekte private të lidhura me pushtetin. Fakte të cilat janë denoncuar prej kohësh në media të ndyshme.
Çdo largim i tij nga mediat ka qenë i mbuluar nga mjegulla: një kombinim akuzash për mosmarrëveshje financiare, konflikte me pronarët, përplasje mbi kontroll editorial dhe interesa të fshehta. Këto episode e forcuan imazhin e një figure që kërkonte pushtet të plotë në çdo mjedis ku hynte, si një kuadër i vjetër që nuk njeh kufij moralë në emër të interesit personal. Edhe pasuria e tij personale ka qenë objekt komentesh dhe dyshimesh, sidomos kur deklarimet nuk dukeshin gjithmonë të sinkronizuara me rrogat zyrtare. Në një vend ku transparenca ekonomike është dobët, lëvizjet e tij financiare janë parë shpesh si pjesë e një logjike të vjetër komuniste: përfitime të pakontrolluara dhe mungesë llogaridhënieje.
Projekti politik LIBRA, i nisur me premtime morale dhe platformë të re, përfundoi si shembull i shkatërrimit nga brenda, dështimit të menaxhimit dhe abuzimeve të brendshme që e bënë partinë një instrument personal të liderit. Ky dështim e ekspozoi më shumë deficitin moral të Blushit, duke e vendosur në sirtarin e atyre figurave që nuk mund të dalin nga hija e mentalitetit të vjetër, të trashëguar nga sistemi i kaluar dhe përdorur si justifikim për amoralen e re. Për më tepër, të gjithë episodet e përfolura për financa, paga të majme, koncesione, si dhe përplasjet e vazhdueshme me ish-bashkëpunëtorët politikë dhe pronarët e mediave, i shtojnë një dimension të fortë provokativ profilit të tij laik, duke e bërë figurën e tij më shumë simbol të sistemit se sa individ me moral të pastër.
Blushi mbetet një nga figurat më përfaqësuese të paradoksit shqiptar: i arsimuar, por i mbyllur në një cikël sjelljesh që mbajnë erën e sistemit të kaluar dhe shfrytëzojnë amoralen për interesa personale në sistemin e ri. Për shumëkënd, ai është shembulli i qartë se si korrupsioni moral, i trashëguar nga strukturat e komunizmit, mund të riciklohet në demokraci përmes individëve që e mbartin atë pa e kuptuar, madje pa dashur të çlirohen prej saj.